கடைசிப் பூ

கைவிளக்கின்
விரிசோதி விழுங்கும் இருள்
அரவத்தின் வாயகப்பட்ட
அரைப் புத்தி மண்டூகம்
முன்னதன் ஒளிபட்டு
மீண்ட மாத்திரத்தில்
பின்னதன் ஒலி
செரித்தே போனது
தடயங்களேதுமின்றி...
வெளிச்சம் தொட்ட கணத்தில்
காக்கும் கரமென்று
நம்பிக்கை பூத்திருக்குமோ?