காலச் சக்கரத்தின் கழன்ற அச்சாணி

நிச்சயமற்ற விடியல்களில்
வாழத்துடிக்கிற மனம்
பொழுது விடிந்தபின்
சோம்பிப் போகிறது!

மை தீர்ந்த பேனாக்களை
நம்பி வரிசையில் நிற்கும்
எண்ணக் குவியல்கள்!

எது சரி?
எது தவறு?
உள்ளது உள்ளபடி
சீர்தூக்கிப் பார்க்கும் மனச்சாட்சி
குறைகளை முன்வைக்க
ஏனோ பின்வாங்குகிறது!

உள்எழும்பி உதடு வரை வந்த
வார்த்தைகளெல்லாம்
சத்தமின்றி பெருமூச்சாய்
உருவகமெடுக்கிறது!

சோறா? மானமா?
சோறெனச் சொல்லும்
தைரியமின்றி
மானமெனச் சொல்லும்
தெளிவுமின்றி
தன்மான தராசு
இங்கும் அங்கும்!

சேர்ந்து சிரிக்கவரும் தோழமை
அழும் நேரத்தில் அண்டுவதேயில்லை!

இமைகளை மூடிவிட்டால் ....
உலகமே எனக்காய்
நின்றுவிடும்!
நெருக்கடியான சாலையி்ன் நடுவில்
சோதித்து பார்க்கிறேன்!
இந்த பூனையின் பாமரத்தனம்
வசவுகளுக்கு நடுவில்!

காலம் தாழ்த்தி ‍நான் தரும்
காணிக்கை முத்தங்கள்
காலதேவனின் சன்னதியில்
வேண்டாத பங்க‌ளிப்பாய்.....