காதலுறை பனிக்காலம்

 கூட்டவும் பெருக்கவும்

மட்டுமே முடிகிறது

கழிக்கவோ வகுக்கவோ

வெட்கம் தடுக்கிறது

வினோதமிந்த

’முத்தக்’கணக்கு!

மென் கழுத்தில் 
சிலபல சங்கதிகளை
கோலமாய் வரைந்தபடி நின் விரல்...
படர்தலின் விபரீதத்தில்
விதிர்த்து எழுகிறேன்
’இல்ல சங்கிலி தங்கமான்னு...?’ 
திணறலில் கோழையாகினும்
முத்தம் சிந்தியபின்னே மீள்கிறது
உன் காதலான காமம்!

சாலச் சிறந்த கவிகளெல்லாம்

’இதென்ன பிரமாதம்’

இளப்பமாய் விமர்சித்தவன்

’உன் இதழ்களைத் தா’

எழுதிக்காட்டுகிறேன்

’சிற்றின்பக் கதம்பம்’ என்றான்

வழமை போல் அன்றும்

இமை தாழ்த்தி இம்சித்தேன்  

பதிலேதுமில்லாமல்...

பொறுமையிழந்து வீரனாய்

விஸ்ரூபமெடுத்தவன்

சிறையெடுத்திருந்தான்

அதரங்களிரண்டையும்...

அவனின்றி அழகற்றிருப்பதாய் சொன்னதும்

ஆத்திரமாய் தரையில் எறிந்தேன்

ஆயிரஞ் சில்லாய் சிதறிச் சிரித்து

அதையே தீர்க்கமாய்ச் சொன்னது

கண்ணாடி!