கண்டடையும் கணம் வரை

ஒரு கவிதையைச் சுமந்தபடி
அலைகிறதென் நினைவுகள் 
அடைப்புக்குறிகளுக்குள் பூட்டப்படாத 
சுதந்திர வனத்தில் 
தலைப்பைத் தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன் 
வாகாய் அமரவியலாத கோபத்தில் 
வழக்கத்தை விட ஆக்ரோசமாய் 
கத்திக் கொண்டிருக்கின்றன வார்த்தைகள் 
வலிகளைத் தாங்கிப் பழகிய 
தோள்களில் ஏற மறுக்கிறது 
கவிதை 
வேதனை சுமத்திய வடுக்கள் 
காரணமாயிருக்கலாம் 
அழகியல் மினுக்கப் பூந்துவலையொன்றை 
விரித்து விட்டு அழைக்கிறேன் 
சமரசங்களைப் பின்னுக்குத் தள்ளி 
விசும்பத் தொடங்கியது 
வடுக்களின் வலி உணர்ந்தது 
காரணமாயிருக்கலாம் 
சுட்டு விரல் கொண்டதன் கண்ணீர் துடைக்க 
நுனியிலிருந்த தலைப்பு 
அழிந்தே போயிற்று 
நான் தலைப்பைத் தேடுவதும்  
கவிதை என் தலைவருடுவதுமாக 
இதோ இவ்வனமெங்கும் சுற்றியலைகிறோம்..
கண்டடடையும் கணம் வரை 
தனிமை கவிதையாகவும்
கவிதை வாழ்க்கையாகவும் 
நீளுமிந்த நேசம்